Prolog

"W Amoku"

Prolog

   Zmrok zapadł, a ulice Wrocławia niemal opustoszały. Gdzieniegdzie przejeżdżały samochody; czasem jakieś odgłosy pijanych ludzi wracających z imprez odbijały się z echem.

   Czerwcowej nocy było duszno, więc w wielu mieszkaniach pozostawione otwarte okna zapraszały potencjalnych złodziei i morderców. W takim mieście nie jeden raz zdarzały się sytuacje wymagające interwencji policji. To kogoś okradziono, to napadnięto, czy zamordowano.

   I tej nocy również coś się wydarzyło.

   Odrą dryfowało ciało, związane grubym sznurem. Bezwładnie unoszące się na powierzchni wody, jak zwykły porzucony śmieć. Plecami do nieba, a twarzą ku czeluści rzeki. Być może mętne oczy zapamiętały ostatni obrazek z życia – brudny kolor wody. Granatowa koszulka wyglądała na poszarpaną. Pod osłoną nocy nie rzucała się nikomu w oczy, nawet rybakom, którzy wędkowali o tej porze. Ich zmęczone ślepia nie mogłyby uchwycić z kilkunastu metrów cielsko faceta odzianego w ciemną koszulkę. Bo jak. Nieszczęśnik mógł tak dryfować przez kolejne dni, a jego skóra kąsana przez drapieżne ryby mogłaby stracić ewentualny trop do mordercy.

  Kto mógł przyglądać się scenie śmierci? Nieporadnie łapiącego ostatnie wdechy człowieka, który nie miał szans, aby się uwolnić, aby kogokolwiek zawołać. Morderca musiał mieć swoje powody, aby ukarać go w tak okrutny sposób. Związane ręce, nogi oraz pętla na szyi zacisnęły się tak mocno, że ofiara nie miała możliwości wyboru.

   Ciało płynęło rzeką jak opuszczona łódka, którą nikt już się nie interesował. Taka podróż prowadząca do niczego musiała się kiedyś skończyć. I trup w pewnym momencie został przeniesiony przez wodę do zarośniętego brzegu rzeki. Jego blada skóra posiadała wiele ran ciętych i siniaków. Sznur pozostawił po sobie wiele ran, z których i tak już nie sączyła się krew. A krótko przystrzyżone blond włosy faceta kleiły się w jakiś dziwny sposób do skóry. To był koniec jego wędrówek – a raczej jego ciała. Dusza już dawno weszła w bramy nieba, a może i piekieł. Teraz z góry, bądź z dołu mógł się modlić o to, aby ktoś wreszcie odkrył jego zmasakrowaną powłokę.

   Samotnie przy brzegu porośniętym krzakami obnażał sine plecy pokryte strzępami granatowego materiału. Jego związane ręce ukazywały spuchnięte palce, z których częściowo odchodziła skóra. Poobijane ciało, które wcześniej dryfowało po Odrze, miało kilka małych przygód, o których sam morderca chciałby wiedzieć. Gdzieś na lewym boku zwisała żyłka z wbitym haczykiem na ryby. Prawdopodobnie mógł być draśnięty przez wędkę jednego z nieświadomych rybaków. Martwy mężczyzna unosił się na płytkiej już wodzie. Gdyby jednak przeżył, nie potrafiłby się przeczołgać na pokrytą zielenią ziemię. Jego otwarte, mętne oczy nadal wpatrzone były w głębię wody. Tylko ryby – jak na razie – mogły podziwiać zbrodnię doskonałą.

   Oprócz odgłosów natury, towarzyszyła głucha cisza. Cisza śmierci, cisza zwycięstwa mordercy nad ofiarą. 

_________________

Hej! I udało się. Mamy prolog. Wiem, że króciutki, no, ale już ostrzegałam, że moje posty będą krótkie. Także chcę podziękować Netce za wspaniały szablon. Warto było na niego czekać. Także ... Bardzo się cieszę, że mogłam wreszcie opublikować coś nowego - postaram się raz w tygodniu wrzucać rozdziały. Nie wiem, jak to mi wyjdzie, ale postaram się, aby nie schrzanić tego! Co do prologu - pisane trzecią osobą. Nie miałam innego pomysłu, a ten z trupem wydawał mi się całkiem ok. Przyjmę również Wasze rady itp. Nie bójcie się pisać do mnie. Także przyznam, że to moje pierwsze opowiadanie - przyjmę wszelaką pomoc dotyczącą pisania itp. Również byłoby fajnie jakby ktoś podpowiadał mi o ewentualnych błędach - a szybko je poprawię. 

xoxo, Purrsephone.