Rozdział 01

     Nie byłam nigdy duszą imprezowicza, nie byłam nigdy alkoholiczką, ani panną do towarzystwa. Można było stwierdzić, że nie korzystałam z życia pełnymi garściami. Żyłam spokojnie pośród innych, a jednak sama. Więc pewnie zastanawiacie się, po jakiego grzyba przesiadywałam niemal w każde soboty w „Wilczej Jamie”. Odpowiedź była prosta – samotność. Zabijałam ją bardzo powoli i niemal słyszałam we własnej głowie jej krzyki. Próbowała zniszczyć mój pobyt w knajpie szepcząc, że powróci z podwójną siłą. Wiedziałam, że chciała dać o sobie znać w każdej sytuacji, gdy wychodziłam z czterech ścian. Niemal w każdą sobotę torturowałam ją jednym słabym drinkiem, odgłosem innych ludzi, muzyką. Samotność próbowała mnie zabić, niejednokrotnie.

     Będąc w knajpie miałam zamiar napić się słabego drinka, by jeszcze o własnych siłach dotrzeć do domu. Miałam zasadę, której trzymałam się, jak dziecko mamusiowej sukienki. Nigdy nie doprowadziłam się do totalnego upicia w jakiejkolwiek knajpie. Choć ta była jedyna, którą odwiedzałam odkąd zamieszkałam we Wrocławiu. Może nie tak od razu zaczęłam do niej przychodzić, ale pewna znajoma stwierdziła, że warto czasem odkazić żołądek. Miała trochę racji. Po jednym drinku zawsze humor mi dopisywał.

     Większość z tych ludzi, która właśnie mnie otaczała, będzie za jakieś dwie-trzy godziny wracać taksówką do swoich mieszkań. Upici w cztery dupy, być może zarzygają świeżo odkurzoną taksówkarską tapicerkę, lub siedzenie. A może usną w połowie drogi, a nocny szofer okradnie ich z ostatnich złotówek. Jednak mało mnie to interesowało. Bardziej martwiłam się sobą.

Też mogłabym skorzystać z usług taksówki, ale będąc w stanie nietrzeźwym byłabym łatwym kąskiem. I wśród taksówkarzy zdarzają się zboczeńcy. A później trudno wytypować tego, który był zwyrodnialcem. Więc wolałam się nie upijać i być czujna.

Nie twierdziłam, że każdy pracownik lokalnej taksówkarskiej branży był tym złym. Nie chciałam wszystkich pakować do jednego worka, ale przecież nie raz słyszało się w radio, czy czytało artykuł o napadniętych pijanych laskach, czy okradzionych facetach tuż po skorzystaniu z podwózki. Wśród rzetelnych kierowców zdarzali się ci, co tak naprawdę pracowali na lewo. Odnawiali stare gruchoty, doczepiali na dach tablicę z napisem „TAXI” i ruszali późną nocą w rejon. A nie łatwo odróżnić prawdziwego od tego, co okrada i wykorzystuje.

     Siedziałam przy barze bacznie obserwując barmana, który przyrządzał mi drinka. Wolałam samotność przy ladzie, niż siedzenie przy jednym ze stolików i być „podrywana” przez nachlanych kolesi, którym jechało wódą z buzi. Być może i przy barze zdarzało się napotkać na ochlapusa, ale zazwyczaj barman ratował mnie z opresji. Więc skoro doskwierała mnie samotność a obawiałam zaczepek, to co właściwie tu robiłam? Po prostu w każdą, może prawie każdą sobotę w wieczór spędzałam tu góra dwie godziny. To był mój rytuał, aby nie zasiedzieć się w mieszkaniu, czy nie daj Boże popaść w depresję i lęk. A o to nie trudno przecież było. Człowiek nie samą pracą żyje, a czasem potrzebuje skoku w jakieś inne miejsce, aby na chwilę zapomnieć, że poniedziałek zbliża się dużymi krokami. Tutaj na pewno wszyscy uciekli od myśli o zbliżającym się początkiem tygodnia.

     Nie pasowałam do tego miejsca i to z pewnością rzucało się w oczy. Możliwe, że oprócz barmana i kelnerek byłam najtrzeźwiejsza ze wszystkich osób. Gdyby za to przyznawali nagrody, to w każde sobotnie wieczory byłabym nimi obdarowywana. Jednak nie przychodziłam tu po to, aby ktoś poklepał mnie po plecach i oznajmił, że jestem porządną kobietą. Widziałam śliniących się facetów na widok tamtych nastolatek, które zgrabnymi ciałami tańczyły do muzyki. Miały skąpe ubrania i z pewnością nie szanowały się, skoro piszczały podniecone od klepnięć w tyłek. Gdybym była taka jak one, nie musiałabym zamartwiać się samotnością. Jednak nie potrafiłam być taka jak one. Miałam nieco staroświecki charakter. Od zawsze mi wpajano jakieś zasady, a teraz wychodziły tego skutki. I tak dziwiłam się, że jakoś się odnalazłam we Wrocławiu.

     Oprócz tłoku podpitych klientów, szwendały się kelnerki do poszczególnych stolików. O dziwo, poubierane nawet stosownie. Miałam na myśli zakryte tyłki i małe dekolty. Muzyka grała dość głośno, jak to każdego sobotniego wieczoru, w „Wilczej Jamie”. W weekendy tutaj zawsze było tłoczno i ten wieczór nie był wyjątkiem. Gdy barman podał mojego drinka, upiłam pierwszy łyk czując schłodzoną colę z dodatkiem wódki i kostek lodu. W powietrzu unosił się dym tytoniu, który mnie nieco drażnił w nos. Pilnowałam swojego drinka wsłuchując się w starą muzykę Dj Remo „My music song”. Poczułam się jak na szkolnej dyskotece, ale tylko przez moment. W knajpie często puszczali stare melodie, równie często widywałam znajome przechlane mordy. Pijaków tu nie brakowało. Przychodzili tu codziennie i zostawiali sporo pieniędzy, jakby to miejsce było ich domem, albo „miejscem pracowniczym” gdzie szef wynagradza za nadgodziny chlania i gadania bzdur. Siedziałam tak przy blacie wsłuchując się w muzykę. Pomimo towarzystwa jakie tu się kręciło, byłam bezpieczna. Knajpa starała się dbać o klientów jak najlepiej. Nie dziwiłam się, bo we Wrocławiu była spora konkurencja. Jeżeli ktoś zamierzałby zaatakować – wkraczali dobrze zbudowani ochroniarze.

     Z mojej lewej strony siedziała młoda blondynka, która popijała piwo z kufla rozmawiając ze swoim – zapewne – chłopakiem. A po mojej prawej siedział brodaty motocyklista sącząc browar z butelki. Wiedziałam, że prawdopodobnie nigdy nie nawiążę z nimi tematu. Nie byli zainteresowani, co działo się obok nich.

     Odwróciłam się w stronę przepełnionej sali. Nie brakowało tam pijaków, rozwydrzonych młodych dziewuch, co ledwo pokończyły osiemnaście lat, oraz „normalsów”, którzy chcieli się rozerwać. Oparłam się plecami o blat i sącząc drinka przyglądałam się jak knajpiarze tańczą i uchlewają się. Miałam okazję nagrać ich telefonem, a później powrzucać na stronkę, ale takie pomysły nie kręciły mnie już.

     To się stało tak nagle. Poczułam czyjeś spojrzenie na swojej twarzy. I to nie był brodacz, ani tamta blondynka. To był on. A przynajmniej miałam takie wrażenie …

................

Hej! Udało się, wstawiłam pierwszy rozdział. Wiem, ze mogłam napisać lepiej, ale dopiero zaczynam z tym opowiadaniem. Jaka jest Wasza opinia? Wiem, że troszkę wieje nudą, ale zaczynam powoli. I tak planuję, by to opowiadanie posiadało maksymalnie 180 stron open office'a :) Kolejny niedługo.  

xoxo, Purrsephone :*